Mavi Şehrin Kalemleri

AHDIM OLSUN!

BAHAR BÜKE

Zaman avuçlarıma yağmurlar dökerken

Bahara niyetliydim

Acı bedenimde can çekişirken

İlham nakışlı hikmetinden

Tefekkürüm aşkı irdeliyor

Ve ahdım olsun ki

 bir bahar sabahı, okunurken ezan-ı muhammedi

Tüm üzüntülerin, kaybedişlerin

Sehpasını kuracağım

Bir tekme ile dar ağacında

Hak etmedim dediklerimin canına okuyacağım

Kırları papatya kokusu sardığında

Damardan vereceğim nabzıma,ruhuma

Yeniden çiçeklenmek için aşka

Dimdik hayata.

Zübde-i alemdir ya insan

Vardır O nunda iklimi

Bahar boşuna gelmiş olamazdı

Uyandırırken toprağını

Vardır bunun da bir hikmeti

MUKAYESE

BARIŞ ÖZMEN 

İnsan mı bilmem ki, zaman mı hayıf

Merhametten yoksun, çağ hasta sanki

Hasat mı kesildi olta mı zayıf

Sularda boğulan, ağ hasta sanki

Alemin yükü doğanın sırtında

Hesabı sorulur Rabb’in katında

Düzeni bozdular renk gri tonda

Ovası perişan, dağ hasta sanki

Kimileri var yıkmanın derdinde

Sanırlar ki her şey yerli yerinde

Ruh kalmamış bedenlerin ferinde

Yatalağı geçtim, sağ hasta sanki

Nisan’a ne oldu yağmur yağmıyor

Sulak topraklar suya mı doymuyor

Damaklar kurudu tat alınmıyor

Üzümler ekşidi, bağ hasta sanki

KÖMÜRLE YAZDIM

TUBA DEVRİM

Duvara yazarken kömürle aşkı

Unufak dağıldı elim yetmedi

Yıkıldı yıllarım kalbimde kuşku

O düzelir diyen dilim yetmedi

Bağrıma taş basıp örüpte geldim

Kader defterini  dürüpte geldim

Sol yanıma derdi veripte geldim

Gerçeğe çektiğim tülüm yetmedi

Karanlık rüyalar içine daldım

Her yanım kirlendi yaralar aldım

Ardından giderken ben kalakaldım

Umutsuz bükülen elim yetmedi

Gökte parlak yıldız oldum sönerken

Hayat fırtınayla beni yenerken

Yıkılan dünyamda acım dinerken

Sevgiye uzanan kolum yetmedi

Pınardım sevinçle dolup taşardım

Umutlar peşinde gülüp coşardım

Hergün ağlasamda zoru aşardım

Şimdi anlatmaya halim yetmedi

BEKLER DURURUM

MELEK ODABAŞI

Yıllar yılı dağa taşa seslendim

Geleceksin diye bekler dururum

Umut ettim yüreğime yaslandım

Adını dua'mda saklar dururum

*

Yokluğunda bir köz düştü bağrıma

Hiç bir merhem kar etmedi ağrıma

Ses vermedin feryadıma çağrıma

Yorgun düştü kalbim tekler dururum

*

Sordum nerelisin kimin yurdundan

Öğrendim ki yedi dağın ardından

Yandı yürek hasretinden derdinden

Günleri aylara ekler dururum

*

Uzatsam elimi tutamıyorum

Ne yapsam aklımdan atamıyorum

Sensiz ben kendime yetemiyorum

Dert üstüne derdi yükler dururum

*

Serbade yim buldum yar yapısını

Neyleyim ki dünyanın tapusunu

Gönlümde açtığım dost kapısını

Günde kırk bir kere yoklar dururum.

GEL GÖR HÂLİMİ

SONGÜL ALTINKAYNAK

Nokta koysan çektirdiğin çileye

Ettirmesen gam yüküne talimi

Aylardır hasretim, mutlu cümleye

Attırmasan hicranına çalımı

Seninle yaşanır hayal ve rüya

Umurumda değil sen yoksan dünya

Yokluğunla geçen her gün angarya

Azrail gelmeden tutsan elimi

Feleğin cilvesi, sebebi Hak’tan

Vuslatınla kurtar, çektiğim yükten

Ayıramaz oldum, karayı, aktan

Bozar oldum sen gideli aklımı

Sensin hayatımda eşsiz kahraman

Sensiz her nefesim ecele idman

Bayram edeceğim geldiğin zaman

Birleştirsen yollarınla yolumu

Sessizliğin aldı aklımı rehin

Gözlerimde donar, masum hayalin

Olmadıkça senden Gülvani emin

Nasıl, ne haldeyim, gel gör hâlimi

HEYKELTIRAŞ

KEMAL GÜLER

bugün de bekledim seni

bir ümit çıkmadık candan içeri huzme gibi girdi

çıktısında kocaman bir boşluk urbalı

güneşi sırtında gölgesi ham

gelemedin ya yine bir nisan uzanırken mayısa…

gelmedin

olmazlarını kırpıp

kırk dağda çiçek açtı ağaçlar

sanrısında bir kentin kapıları açıktı ağzına kadar

olsun kiraz dudaklım olsun!

erik ağaçlarından saydım yoksunluğu

kiraz ağaçlarına toz kondurmadım nedense

dudaklarındı

kıpkırmızıydı güneş

kulaklarımı da tıkadım duymayışına rüzgârın, nidalarımı…

ve de denizin

ayrılık mavisine uladım gözlerimi uzunca

üzülme yarın da gelmeni beklerim

bende bu inanç varken

kendime kötülüklerinden iyiliklerini

yontarım hep günlerin