Oy dingala dingala...
1970'li yıllardı sanırım. O günlerde, o yıllarda kırsaldan/köylerden soluksuz koşup kentlere gelen insanların dillerinden düşmeyen bir türkü vardı.
1970'li yıllardı sanırım. O günlerde, o yıllarda kırsaldan/köylerden soluksuz koşup kentlere gelen insanların dillerinden düşmeyen bir türkü vardı.
Kentlerle buluşmanın yarattığı bir mutlulukla insanlar "Oy dingala... Dingala!.." diye başlayan bir türküyü dillerinden düşürmezlerdi.
Kent merkezlerinde kaset ya da plak satan dükkanlar, sokaktaki insanlar dinlesin diye bu ve başka başka türkü ya da şarkıları sabahtan akşama değin çalar, herkes bir tür kafa bulurdu böylece.
Herkes neşelenirlerdi kendi anlayışıyla...
"Oy dingala dingala/ Kömür koydum mangala/ Ayşe de Fatma dostum var/ Çalkala yavrum çalkala..."
Ya da "Oy farfara farfara/Ateş düştü şalvara/ Ağzım dilim kurudu/ Ben yalvara yalvara..." bir başka anlamsızlığı...
Ya da zevksizliği...
