Gözyaşı!

Derler ki gözyaşı insanın yüreğini temizlermiş.
Doğrudur.
Tıpkı yeryüzündeki akarsulardan, ırmaklardan ve denizlerden buharlaşan gökyüzüne çekilip bulut olan ve sonra yağmura dönüşen sulara benzer gözyaşı.
Bazen dertleniriz… Dertlerimiz gözyaşı olup akar.
Bazen hasret olur gidenlerin ve çok uzaktakilerin ardından döktüğümüz.
Sevinçten ağlarız bazen.
Bazen keder biriktiririz.
Bazen de birden patlayan ve eylemsel olaylardan, savaşlardan yitirdiklerimizin acılarından dökeriz gözyaşlarımızı.
Kimi zaman sevdadır.
Kimi zaman öfke…
Kimi zaman zafer…
Kimi zaman kaybetmektir.
Kimi zaman hırstır, öfkedir yanaklarımızdan dökülen.
Bazen silah gibi kullanırız çocukça…
Ve gözyaşlarının rengi…
Derinizin rengi, dinininiz, diliniz, mezhebiniz, dünya görüşünüz ne olursa olsun hep beyazdır!
Ancak yapay diş gibi… Protez bir organ gibi… Yapmacık akar kimilerin gözyaşı.
Netliği kaybolmuştur gözlerinin. Görüş alanlarını kin ve nefret perdelemiştir.
Tıpkı avını yerken gözyaşı döken timsaha benzerler. Zayi olur yanaklarından süzülerek akan damlaları.
An gelir…
Yatağında kuruyan ırmağa dönüşürler. Akmaz yüreklerini yıkayacak bir katre olsa dahi gözyaşı!