AGOP ile HAYGANUŞ (Sanki bizi anlatıyor.)

Madam Hayganuş'un kocası Agop, ölmüş.

Hayganuş çok üzgün. Sevgili kocasının mezarının başında oturmuş, ağıt yakıyor.

Komşuları, arkadaşları da elleri önlerinde, bu dramatik anı saygı içinde sessizce izliyorlar.

Hayganuş'un, kocası Agop'a yaktığı ağıt herkesin gözlerini yaşartıyor:

‘‘Ah Agop efendi ah... Sen ne güzel, ne alim adam idin...

Fransızca bilir idin...

İngilizce'yi, Alamanca'yı fevkalade konuşur idin...

Sen edebiyattan, fizikten, kimyadan, riyaziyeden (matematik) çok iyi anlar idin...

Şiir bilem, yazar idin...''

İzleyenler suskunluk içinde bekliyorlar, ama ölçüyü kaçıran Hayganuş'un, Agop'a sıraladığı övgüler bir türlü bitmek bilmiyor.

Artık biri dayanamıyor ve patlıyor:

‘‘Yahu Madam Hayganuş, amma da büyüttün ha!.. Agop'u hepimiz tanır idik. Rahmetli, hiç de dediğin gibi bir adam değil idi.

Mesela, Fransızca filan bilmez idi. Şiir de yazmaz idi. Az biraz okuması, yazması var idi. Hepisi o kadar...''

Madam Hayganuş, komşusunun bu sözlerini duyunca hemen ağlamasını kesmiş ve başını kaldırarak gururlu bir sesle şöyle yanıt vermiş:

‘‘Olsun... Heves  eder idi...”

Heveslerimiz, hayallerimiz, eğitim aşkımız ve özlemlerimiz hiç bitmesin de… Abartmayalım. Hoş geldin, gökyüzü.