Otizmli bir çocuk sahibi olmak!

Değerli okurlar merhaba.

Bir anne olarak Aksaray’ da kaynaştırma sınıfında olan otizmli çocuklara yapılanların yer aldığı haberi izlerken çocuklarımı gözümün önünde canlandırdım ve orada yaşananlara hem daha çok kızdım hem de daha çok üzüldüm. Vansesi Gazetesi’nin siz değerli ve duyarlı okurlarıyla duygularımı paylaşmak istedim. Bana bu imkanı veren Vansesi Gazetesi yöneticilerine teşekkür ederim.

Kendime şu soruyu sordum; dedim ki eğer benim çocuğumun böyle özel bir durumu olsaydı ve benim çocuğum böyle bir harekete maruz kalsaydı ne yapardım. Haberde izlediğim anne gibi ne yapayım bu derdi Allah bana verdi demezdim kesinlikle çünkü otizmli bir çocuk sahibi olmak bir dert değil ama diğer annelere göre daha çok vakit ayırmak, daha çok sorumluluk almak, daha çok emek vermek ve kendinden daha çok ama daha çok vermektir. Çok zordur mutlaka yaşamadığımız için anlayamayız ama anlamaya çalıştım o anneyi.

Bende çocuklarım ben ölünce ne yapar acaba diye düşünüyorum ben ölmeden bir meslek sahibi olmalarını, yuvalarını kurmalarını kendi ayaklarının üstünde durabilecek insanlar olmalarını görmeyi diliyorum. Âma otizmli bir çocuğa sahip olan annenin benden çok daha fazla ölümü düşündüğünü o öldükten sonra çocuğunun yaşamını nasıl sürdüreceğini düşündüğünü tahmin ediyorum.

Bir anne olarak o okulda yaşananları annelerin otizmli çocuklara gösterdiği tepkiyi anlamam mümkün olmuyor. Kendilerine şunu sormalarını istiyorum eğer benim çocuğum böyle özel bir çocuk olsaydı ve o böyle bir harekete maruz kalsaydı ben ne yapardım yada ben çocuğuma nasıl davranılmasını isterdim. Herhâlde kendilerinin davrandığı gibi davranılmasını istemezlerdi. Peki bize davranılmasını istemediğimiz, kendimizin kabul etmeyeceği şekilde neden davranıyoruz karşımızdakine.

Eminim o okulda okuyan çocukların bu duruma hiç itirazı yoktur. Belki de otizmli olan arkadaşıyla oyun oynamak, onunla anı paylaşmak bile istiyordur. Çünkü çocuklar büyükler gibi önyargılı değiller. Hani haberde ki muhtar diyor ya otizmli çocuğu olan anneye senin çocuğun mutlu olacak diye diğer çocuklar mutsuz mu olsun diye eğer biz büyükler rahat bırakırsak çocuklarımızı onlar böyle özel arkadaşları olduğu için çok mutlu bile olacaklardır. Nerden biliyorsun diye düşünenler olacaktır kendi çocuklarımdan biliyorum. İki çocuğu olan ve çocukları büyürken hiç biri anı kaçırmamak için hep onlarla olan ve onları sürekli gözlemleyen bir anne olarak biliyorum.

Özetle şunu söylemek istiyorum ki sevgimizi sadece sosyal medyada göstermeyelim, sevgiyi hayatımızın içine alalım, sevgimiz, başkalarına saygımız sanal değil gerçek olsun. Hayatın farklılıklarla güzelleştiğini, sevginin herkesin hayatını güzelleştirdiğini, mutlu olmanın aslında mutlu etmekte gizli olduğunu unutmayalım. Etrafımızda bizim gibi olmayan insanları istemeyerek değil onları farklılıkları ile kabul ederek çocuklarımıza örnek olalım.

Sağlıklı yaşayın, sevgiyle kalın.