Haberimiz yok!
Yunus Türkoğlu
Denge bozuldu, insan rehavette,
Sararmış, solmuş hüzün var yaprakta,
Güzde armut çiçek açmış Gevaş’ta;
Meyve, dala küsmüş, haberimiz yok!
Akasya, söğüt, gül mazide kalmış,
Kent siluetini betonlar sarmış,
İnsandan sel, birbirine karışmış;
Yollar bize küsmüş, haberimiz yok!
Gökkuşağı renksiz, asuman kara,
Pınarlar, göller kurudu bu ara,
Bu hal içimde kanayan bir yara;
Kar, toprağa küsmüş, haberimiz yok!
Van bağlarında açardı çiçekler,
Kuş cıvıltıları, uçuşan kelebekler,
Bilinmeyen bir yerde sürgündeler;
Mevsim, yıla küsmüş, haberimiz yok!
Edremit’te yeşilin bin bir tonu,
Böyle giderse viran olur sonu,
Baltanı al git, bitir bu oyunu…
Bülbül, güle küsmüş, haberimiz yok!
Yılların ardından Vangölü kirli,
Şamran Kanalı çöplük oldu belli,
Memleketi kirletme ey ahali!
Şamran, suya küsmüş, haberimiz yok!
Zaman geçmiş, mekânlar hep değişmiş,
Memleket bir “han”dan başka ne imiş,
Devre mülk; biri gelmiş, biri gitmiş;
Kalan, giden küsmüş, haberimiz yok!
Kime dert anlatırım şaşırdım ben!
Sessiz durma, çare olmalısın sen!
Pakla şehrini dünyanın kirinden;
Gönül, hale küsmüş, haberimiz yok!
12 Aralık 2025
