Barış, Geleceği Korumanın Adıdır
Ümran Öztürk
“Barış, insanlığın en eski duası, en yeni umududur.”
Bugün 1 Eylül Dünya Barış Günü. Takvimler her yıl bu günü işaret eder ama insanlığın belleğinde hâlâ barışa kavuşmuş bir gün yok. Çünkü barış sadece savaşsızlık değildir; barış, insanın insana güvenle bakabilmesidir, çocukların gülüşlerini saklamadan koşabilmesidir, kadınların korkusuzca yarını düşleyebilmesidir.
Dünya, bir yanıyla barışın en çok konuşulduğu ama en az yaşandığı bir dönemden geçiyor. Ukrayna’da, Gazze’de, Sudan’da ve nice adı bilinmeyen coğrafyalarda silahların sesi çocuk ninnilerini bastırıyor. Oysa her merminin önüne bir çocuğun hayali düşüyor, her bombanın altında bir kadının duası kalıyor.
Bir çocuğu düşünün…
Babasının sesini yıllardır duymamış. Her gece onunla bir daha buluşma hayalini küçücük kalbine saklamış. Umutla bekliyor korkuyla titriyor, yokluğu kalbinde sessiz bir fırtına gibi esiyor...
Şanslıysa, annesi yanındadır. Onun için annesi, dünyanın en güçlü kalesi, en cesur kahramanıdır.
Ama çocuğun gözü, annesinin yorgunluğunu, kaygısını, gözlerindeki sessiz acıyı fark etmez.
O kahraman da ağlar, yorulur, içten içe kırılır.
Ve savaş…
En çok da bu iki yüreği parçalar.
Ve ikisinin de ruhuna sessiz, derin yaralar bırakır.
Savaşların yarası sadece bugünü değil, geleceği de karartır. Çocuklar sessiz çığlıklarını büyüterek yarına taşır. Bugün korunamayan o çocuklar, yarının öfke dolu gençlerine dönüşebilir. İşte bu yüzden barışı korumak, yalnızca bugünü değil, yarını da savunmaktır.
Barış bir hayal değil, insanlığın tek yaşama şansıdır. Onu korumak görev değil, var oluşun şartıdır.
Ve biliyoruz ki, barış yalnızca savaşın yokluğu değildir;
çocuğun kahkahasında,
annenin yüreğinde,
bir babanın güven veren sesinde hayat bulan bir umuttur.
Çünkü Barış;
insanlığın kendine yazdığı en güzel şiirdir.
