Bir sessizlik çökmüştü evin duvarlarına,
Bir sandalye boştu, bir nefes eksikti.
Babam otururdu anılarla, başı önünde,
Zaman, ağır ağır solardı gözlerinde.
Sonra bir kapı açıldı yumuşacık,
İçeriye umut girdi, adı merhametti.
Bir el uzandı sıcacık,
Kalbimize dokundu bir ses: “Yalnız değilsiniz.”
Elindeki fırçayla çizdi babam,
Yıllardır susan renkleriyle konuştu.
Bir gül açtı kâğıdın ortasında,
Ve ben gördüm hayat geri dönüyordu.
Langırt sesine karıştı kahkahalar,
Unutulan şarkılar yeniden söylendi.
Bir ev dolusu sevgi sardı babamı,
Ve ben, şükrettim sessizce: “İyi ki bulduk burayı.”
Şimdi her sabah aynı heyecanla çıkar evden,
“Bugün yine gidiyorum,” der sevinçle.
Ve ben bilirim artık orada,
Her yaş, yeniden yeşerir bir baharda.
O evde yürekler ısınır,
Yalnızlık kapının dışında kalır.
Bir gülümseme yeter, bir el, bir söz.
Ve insan, yeniden inanır hayata.
