Kavuşmaya mevsim kalmadı
Mert Çakır
Velhasıl kelam, uyumak bahaneydi.
Niyetim, seni rüyamda görebilmekti.
Yüreğim özlerken seni,
Bu hasreti az da olsa dindirebilmekti.
Güzelliğini anlatamam ki ben senin…
Bülbüller bile bu diyarda susmazken,
Papatyalar gibi sevdiğimiz çiçekler açarken,
Gözlerinde kaybolup gitmekti niyetim.
Bu dünyada bulamasam da seni,
Gidişine alışmış olsa da yüreğim,
Ne çare bu gönül yarasına;
Ne merhem yarar, ne de şiirler…
Tek istediğim şeydi gözlerini gözlerimde bulabilmek.
Baharlar olduğunda bu kadar üşümezdim aslında,
Senmişsin içimi bir gülüşünle ısıtan,
Bir bakışınla yüreğimi dağlayan,
Gönlümde bir derde bin derman olan…
Bülbüller de alıştı kafeste kalmaya,
Güller de döker oldu yapraklarını sonbaharda.
Bir tek seni istedim, yana yakıla,
Artık kavuşamayız bu dünyada…
