Vanspor’un Keçiörengücü karşısında aldığı beraberlik, skor tabelasında iki takımın eşitliğini gösteriyor olabilir; ama sahada oynanan oyunda iki farklı Vanspor vardı. İlk yarıdaki silik, dağınık, üretmekte zorlanan takım ile ikinci yarıda oyunu domine eden, pres yapan, pozisyon bulan takım aynı formayı mı giyiyordu, onu tartışmak lazım.
İlk yarı: Kaybolan kimlik
Vanspor’un maçın başında sahaya koyduğu görüntü, ne oyun disiplinine uyuyordu ne de hedefi olan bir takımın ciddiyetine. Orta sahada boşluklar, hücumda bağlantı kopuklukları, savunmada konsantrasyon eksikliği… Keçiörengücü’nün pas yapmasına, rahat çıkmasına izin veren bir 45 dakika izlendi. Vanspor adına “varlık gösteremedi” demek bile abartı sayılmaz.
İkinci yarı: Hatırlanan karakter
Ne olduysa soyunma odasında oldu. Vanspor ikinci yarıya bambaşka bir enerjiyle çıktı. Orta alanda kazanılan toplar, üçüncü bölgede baskı… Oynanan oyun, “Bu takım aslında ne yapabileceğini biliyor” dedirten türdendi. Gol gelmedi belki ama oyun olarak üstün olan taraf tartışmasız Vanspor’du.
Hakem: Standartsız yönetim, kırılan ritim
Maçın hakemi ise bu mücadelenin en zayıf halkasıydı. Avantajı yanlış yorumlayan, faul standartını oturtamayan, oyunun temposunu sürekli kesen bir yönetim sergiledi. Her iki takım adına da ritmi bozan kararlar verdi; ama özellikle Vanspor’un ikinci yarıdaki temposu hakemin tutarsız düdükleriyle sık sık sekteye uğradı.
Böyle maçlarda hakem oyuna yön vermeye değil, oyunun akmasına izin vermeye odaklanmalıydı. Ne yazık ki bu gerçekleşmedi.
Sonuç: Kazanılabilecek bir maç, kaybedilen iki puan
Skor beraberlik diyor ama sahadaki birinci yarı oyunu, “Bu maç kaçtı” dedirtiyor. Vanspor, özellikle ikinci yarıdaki enerjisini ve oyun disiplinini gelecek maçlara yansıtabilirse, puan kaybı moral bozukluğu değil, ders niteliğinde bir kazanıma dönüşebilir.
İki yarıda iki farklı Vanspor…
Gelecek maçta hangi Vanspor’un sahada olacağını belirleyecek olan da işte tam olarak bu istikrar meselesi.
