İdlib bombalanıyor...
İdlib bombalanıyor. İnsanlar evlerini, eşyalarını, komşularını, ekmek kapısı işyerlerini ve işlerini bırakıp her yaştan çocuklarını alıp yollara düşüyor.
İdlib bombalanıyor.
İnsanlar evlerini, eşyalarını, komşularını, ekmek kapısı işyerlerini ve işlerini bırakıp; her yaştan çocuklarını alıp yollara düşüyor.
Sığınılacak tek yer Türkiye ya da Türkiye'nin gölgesinde olan sınır bölgeleri.
Gelenler eli boş ya da eğer varsa birkaç gün yetecek sınırlı yiyecek, içecekleriyle geliyorlar.
Gelenler bu soğuk kış günlerinde nerede barınacaklarını, nerede doyacaklarını, nerede banyo yapıp başkaca zorunlu ihtiyaçlarını karşılayacaklarını düşünemeden geliyorlar.
Önce can diyorlar. Can her şeyden değerli.
Bebelerini kucaklayıp düşüyorlar yollara. Kendileri dehşet içinde; çocukları dünyadan habersiz.
Sonra televizyon haberlerine, sosyal medya paylaşımlarına yürek yakıcı haberler, resimler, videolar düşüyor. Soğuktan donan çocuklar, ısınmak için giysilerini yakan insanlar.
Bir sosyal medya paylaşımına konu olan videodaki çocuk ceketsiz. Kaydı yapan gazeteci soruyor, ceketin yok mu diye. Çocuğun yürek yakıcı duruşu, gözlerinden sessizce süzülen yaşlar ve yanıtı içimizi parçalıyor. "Bize ceketi babam alırdı, babam savaşta öldü. Artık kimse bize ceket almıyor."
Benim sosyal medya hesabıma gelen bir başka videoda çok fazla üşüdüğünü çocuk masumiyeti ile açıkça gösteren, yarı ağlar duran, çıplak ayaklarında naylon terlikler bulunan 4-5 yaşlarında bir başka çocuk var.
