Çalıyoruz Düşlerini Çocukların
Göğüslerde koklanıp okşanan tomurcuklar, en tatlı nağmeler gibidir seslenişleri. Sonsuzluk leminde şarkıları duyulur. Yuvaları filizletir sonradan neşe kaynakları. Odalarda akşam olurken ortamı cıvıl cıvıl yapan çocuklar.
Sokaklar küme küme dolan çocuklar. Kimisi topaç çevirir, kimisi uçurtmasıyla meşgul olur. Misket oynayanın yüzünden gülücük eksik olmaz. Bir bisiklete üç çocuk biner, heyecanla koşup duran, yol kenarına dizilen çocuklar. Yıldızları sayan, ninelerden masallar dinleyen,oyun oynamaktan bitap düşüp, uykunun inanılmaz hazzına varan çocuklar. Neşe içinde cıvıl cıvıllar. Bütün imkansızlıklara rağmen gülmeyi başarabilen tek canlılar. Gözbebeklerinin içi güler, gülüşleri bahar gibi, dünyaya sığmayan çocuklar. Bulundukları ortamın neşe kaynakları, küçük pencereden onları seyredenin içini açan, seksek oynayan kız çocuklarının sesi uzaklardan duyulan, masmavi gökyüzüne ve güneşe gülümseyen, her bir pencerenin altında sesleri hiç eksik olmayan çocuklar.
Yorgun ve uykulu gözlerleyol kenarında işyerlerinin servisi yada belediye otobüslerini bekleyip, sanayi sitelerine, fabrikalara, atölyelere ya da bürolara doğru yol alan, işçi çocuklar.
Sokaklarda mendil ve simit satan çocuklar. Henüz kimse uyanmadan sabahın ilk ışığında evleri teker teker gezip gazete dağıtan çocuklar. Doğru düzgün karınları doymayan çocuklar. Kimsesiz ve öksüz çocuklar. Ellerinde tezek ile yarı çıplak ayak ile okula giden çocuklar. Her devirde bütün yaşam çelişkilerine, farklılıklarına rağmen yaşamın hazzına varan ve yüzlerinden gülücükler eksik olmayan çocuklar.
Ben bugün başka bir çocuktan bahsetmek istiyorum. Yukarıda saydığım birçok olumlu veya olumsuz yaşam şeklinden mahrum kalan,yüzünden gülücüğü alınan ve hayalini yavaş yavaş yitiren çocuktan. Apartman çocuğundan. Yaşamın içinden alınıp robotlaştırılan çocuktan. Her istediği anında alınan, yokluktan sonra varlığın inanılmaz hazzından yoksun olan çocuktan. Maddi ihtiyaçlarının tümünü karşılayıp, manadan, yaşamın heyecanından uzaklaştırılan yarış atı gibi sınavdan sınava koşturulan ve bilgisayara hapsedilen çocuktan.
Milyonlarca çocukta ilk yarı tatil heyecanı başladı. Gerçekten tatil heyecanı başladı mı. Bunu sorgulamamız lazım.Şimdiki çocukların düşleri çalınmış. Çocuklar kapalı kapılar ardında, yalnız başına. Mahkûm gibi. Sokaklar ıssız. Çocuklar görünmüyor. Çocuklar kayıp. Kaldırımlarda olanlar da oyundan habersiz. Apartmanların yalnızlığına gömülmüş. Bilgisayar başlarında. Omuzlarında büyük yük. Gelecek uğruna çocuklukları çalınıyor. Her biri büyük pastadan pay kapmak için inanılmaz bir koşuşturma içinde. Yüzleri asık, mutsuz ve anlamsız bakışlarla dolu. Duygularını yitirmiş, yalancı bir rüyanın içinde gibiler. Makineleşiyorlar sanki. Tatilin hazzına varamıyorlar bile.
Doğru yaptığımızı sandığımız,ellerinden özgürlüklerini alıp ya sınavın koşturmasına yada bilgisayarın yalnızlaştıran korkunç dünyasına hapsediyoruz. Belkionları ağır işlerde çalıştırmayıp onlara bütün maddi imkanları önlerine sunuyoruz ancak farkında olmadan çok şeylerini alıyoruz. Büyük bir koşturmacanın içinde olan yalnız ve çocukluğunu doğru düzgün yaşayamayan, hemen hemen her gün bir testten diğer bir test arasında mekik dokuyan boş zamanlarındada bilgisayar başında yalnızlaştırılan apartman çocukları. Ağır işlerde çalıştırılan çocuklardan daha keyifsiz. Gelecekleri kurtulacak diye çocukluklarını ellerinden alınıyor. Duygusal bedensel ve zihinsel gelişimleri sağlıksız gelişiyor. Gözlerinde mutluluk görünmüyor.
Ben gözlerinin içi gülen bir çocukgörmek istiyorum diyorsanız, yüzünden gülücükler eksik olmayan, sokaklarda,karlar üzerinde zıplayan, çember çeviren,topaç döndüren,misket oynayan, elleri oynamaktan soğukta çatlayan, oyun oynamaktan bitap düşüp akşam erken uyuyan çocukgörmek istiyorum diyorsanız. Kafesli evlerde,bilgisayar başlarında ve sınavlara mahkûm kalan çocukları oralardan alıp,onları ait oldukları yerlere götürmemiz lazım. Nasıl mı? Bilmiyorum. Bildiğim tek şey şehrin mutluluğu çocukların gözlerinden belli olur… Sevgi ile kalın… Yarı tatilde mutlu kalın çocuklar… vanhaber, van, haber, van haber Çalıyoruz Düşlerini Çocukların, vedat yazıcı
Sokaklar küme küme dolan çocuklar. Kimisi topaç çevirir, kimisi uçurtmasıyla meşgul olur. Misket oynayanın yüzünden gülücük eksik olmaz. Bir bisiklete üç çocuk biner, heyecanla koşup duran, yol kenarına dizilen çocuklar. Yıldızları sayan, ninelerden masallar dinleyen,oyun oynamaktan bitap düşüp, uykunun inanılmaz hazzına varan çocuklar. Neşe içinde cıvıl cıvıllar. Bütün imkansızlıklara rağmen gülmeyi başarabilen tek canlılar. Gözbebeklerinin içi güler, gülüşleri bahar gibi, dünyaya sığmayan çocuklar. Bulundukları ortamın neşe kaynakları, küçük pencereden onları seyredenin içini açan, seksek oynayan kız çocuklarının sesi uzaklardan duyulan, masmavi gökyüzüne ve güneşe gülümseyen, her bir pencerenin altında sesleri hiç eksik olmayan çocuklar.
Yorgun ve uykulu gözlerleyol kenarında işyerlerinin servisi yada belediye otobüslerini bekleyip, sanayi sitelerine, fabrikalara, atölyelere ya da bürolara doğru yol alan, işçi çocuklar.
Sokaklarda mendil ve simit satan çocuklar. Henüz kimse uyanmadan sabahın ilk ışığında evleri teker teker gezip gazete dağıtan çocuklar. Doğru düzgün karınları doymayan çocuklar. Kimsesiz ve öksüz çocuklar. Ellerinde tezek ile yarı çıplak ayak ile okula giden çocuklar. Her devirde bütün yaşam çelişkilerine, farklılıklarına rağmen yaşamın hazzına varan ve yüzlerinden gülücükler eksik olmayan çocuklar.
Ben bugün başka bir çocuktan bahsetmek istiyorum. Yukarıda saydığım birçok olumlu veya olumsuz yaşam şeklinden mahrum kalan,yüzünden gülücüğü alınan ve hayalini yavaş yavaş yitiren çocuktan. Apartman çocuğundan. Yaşamın içinden alınıp robotlaştırılan çocuktan. Her istediği anında alınan, yokluktan sonra varlığın inanılmaz hazzından yoksun olan çocuktan. Maddi ihtiyaçlarının tümünü karşılayıp, manadan, yaşamın heyecanından uzaklaştırılan yarış atı gibi sınavdan sınava koşturulan ve bilgisayara hapsedilen çocuktan.
Milyonlarca çocukta ilk yarı tatil heyecanı başladı. Gerçekten tatil heyecanı başladı mı. Bunu sorgulamamız lazım.Şimdiki çocukların düşleri çalınmış. Çocuklar kapalı kapılar ardında, yalnız başına. Mahkûm gibi. Sokaklar ıssız. Çocuklar görünmüyor. Çocuklar kayıp. Kaldırımlarda olanlar da oyundan habersiz. Apartmanların yalnızlığına gömülmüş. Bilgisayar başlarında. Omuzlarında büyük yük. Gelecek uğruna çocuklukları çalınıyor. Her biri büyük pastadan pay kapmak için inanılmaz bir koşuşturma içinde. Yüzleri asık, mutsuz ve anlamsız bakışlarla dolu. Duygularını yitirmiş, yalancı bir rüyanın içinde gibiler. Makineleşiyorlar sanki. Tatilin hazzına varamıyorlar bile.
Doğru yaptığımızı sandığımız,ellerinden özgürlüklerini alıp ya sınavın koşturmasına yada bilgisayarın yalnızlaştıran korkunç dünyasına hapsediyoruz. Belkionları ağır işlerde çalıştırmayıp onlara bütün maddi imkanları önlerine sunuyoruz ancak farkında olmadan çok şeylerini alıyoruz. Büyük bir koşturmacanın içinde olan yalnız ve çocukluğunu doğru düzgün yaşayamayan, hemen hemen her gün bir testten diğer bir test arasında mekik dokuyan boş zamanlarındada bilgisayar başında yalnızlaştırılan apartman çocukları. Ağır işlerde çalıştırılan çocuklardan daha keyifsiz. Gelecekleri kurtulacak diye çocukluklarını ellerinden alınıyor. Duygusal bedensel ve zihinsel gelişimleri sağlıksız gelişiyor. Gözlerinde mutluluk görünmüyor.
Ben gözlerinin içi gülen bir çocukgörmek istiyorum diyorsanız, yüzünden gülücükler eksik olmayan, sokaklarda,karlar üzerinde zıplayan, çember çeviren,topaç döndüren,misket oynayan, elleri oynamaktan soğukta çatlayan, oyun oynamaktan bitap düşüp akşam erken uyuyan çocukgörmek istiyorum diyorsanız. Kafesli evlerde,bilgisayar başlarında ve sınavlara mahkûm kalan çocukları oralardan alıp,onları ait oldukları yerlere götürmemiz lazım. Nasıl mı? Bilmiyorum. Bildiğim tek şey şehrin mutluluğu çocukların gözlerinden belli olur… Sevgi ile kalın… Yarı tatilde mutlu kalın çocuklar… vanhaber, van, haber, van haber Çalıyoruz Düşlerini Çocukların, vedat yazıcı