Van'da Yetim Bir Bayram: 23 Nisan
Uzm. Ecz. Afşar Çelik
2 Nisan'da, bir umut gibiydi, önleri Türk Bayraklı otobüslerin caddelerimizden geçişi. Bir kardeşlik duygusuydu, Al Bayrağın gönüllerimize işleyişi.
23 Nisanlar'da Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk, özellikle şehit çocuklarının gönüllerini almış, yıllarca. Böylece ulusal egemenliğin gururunu yaşayarak "kimsesizlerin kimsesi Türkiye Cumhuriyeti'ni" sahiplensinler istemiş.
Kaç gündür reklam panolarına bakıyorum ne belediyenin ne de herhangi bir resmî kurumun tek bir ulusal bayram kutlamasına rastlayabiliyorum. Ve soruyorum kendime : "Yüz yirmi Türk çocuğunun, Türk istiklâlini korumak için şehit oldukları şehir, bu şehir midir?" diye.
Sanırım biz başka bir ülkede, başka bir şehirde yaşıyoruz. Meselâ ABD'de, yani dünyanın en büyük federatif ülkesinde, bağımsızlık gününü kutlamayan herhangi bir şehir hayal edilebilir mi? Herhangi bir Amerikan çocuğu, vatandaşı, ülkenin kurucu iradesini, liderlerini ve ilkelerini reddetmeye kalkabilir mi? Kaldı ki Tükiye Cumhuriyeti gibi ulusal ve üniter bir devlette bu yapılabilsin…
23 Nisan, düşman işgalinin ve işbirlikçi ihanetlerin zifiri karanlığında bile bütün bir Türk Ulusu'nun gönlünde, ulusal egemenlik ve ulusal onur ateşinin yakıldığı en kutlu gün değil midir? 23 Nisan, babasız kalmış Türk çocuklarına, atalarının ruhlarındaki asaletin ve kudretin hatırlatıldığı, onların kırık kalplerinin teselli edildiği, en büyük gün değil midir?
23 Nisan Van'da, maalesef herhangi bir ilkel Ortadoğu şehrindeki cahillik, umursamazlık ve nankörlükle geçiştirilmiştir. Kimliksiz, gurursuz bir kalabalık halinde, demokrasiyi yaşatabileceğimize dair hepimize dayatılan yaygın safsatalarla Türk Ulusu'nun bu en kutlu bayramlarından biri, Atatürksüz, bayraksız bir şekilde yetim bırakılmıştır.
Korkusundan ya da menfaatinden, "Atatürk'ün batısına" kaçmayı bilen Vanlıların, ülkenin doğusunu da onlara vatan etmiş Atatürk'ün bu kutlu hediyesini böylece çarçur etmiş olması çok büyük bir ayıptır.
23 Nisan Van'da artık kimsesizdir, yetimdir, kayıptır.
Yazık ki ne yazıktır.
