Buruk bir tebessümdür Eylül
Ümran Öztürk
Her mevsimin kendine göre bir dili, bir duygusu bir rengi vardır. Eylül’ün dili lal, duygusu hüzün rengi sarıdır.
Yüksek enerjinin biraz daha durulması insanın inzivaya çekilmesi, bağın bahçenin bozulması, ürünlerin hasadı, çalışmanın karşılığının alındığı günlerin başlangıcıdır.
Güneş artık o kadar cömert değildir gülüşünü gizler gri beyaz bulutlara. Ilgıt ılgıt esen rüzgar içten içe ıslık çalar ve yağmur göz yaşı döker daha fazla gizleyemez Eylül gelmiştir...
Ve yaprak döker insanlar,tıpkı ağaçlar gibi. Renk değiştirir tabiat. Yeşilden sarıya, kızıla dönüşür zümrüt yeşili ormanlar.
Yaprağın ağaçtan ayrılma vakti gelmiştir Eylül de. Tek tek düşer ağaçtan solan, incinen yaprak.
Görkemini kaybetmiş ağaç için ayrılığın çırılçıplak halidir Eylül.
İsteksiz bir gidiş, bir terk ediş, bir yok oluş, hazin bir ayrılığın can yakıcı sahnesi gibidir .
Eylül fırtınasıdır bu tıpkı ölümün sessizliği gibi eser durur başında.
Eylül; doludizgin yaşanan mutluluğun hazana dönüştüğü ayıdır.
Çoğu kez buruk bir tebessümdür kahkahadan geriye kalan. Eylül hüzündür, Eylül sevdadır, Eylül ayrılıktır, bir bagbozumu gibi Mem-ü Zin’in hikayesidir Eylül.
Kısalma, daralma, küçülme, ürpermedir bazen. Canlıların bir bir toprağa düşme ayıdır.
Mavinin daralarak griye, yeşilin önce sarıya, sonra kızıla dönüştüğü günlerin başlangıcıdır.
Uzun bir yolculuğa çıkışın, bir hoşça kalın habercisidir. Bazen bir veda bazen de vuslattır.
Duyguların en yoğun yaşandığı mevsimin başlangıcıdır Eylül.
Şaire şiir yazdırır, ressama hazanı çizdirir, şarkılarda hüzzam makamıdır. Ara sıra açan güneş, donuk bir tebessümdür, gözyaşıdır, çok kişilikli yalnızlıktır. Kırılgandır, nazlıdır çabuk incinir Eylül.
Eylül namı diğer hazandır. Yağmur sonrası toprak kokusudur Eylül.
Savaştır, kandır, gözaltılardır Eylül. Kayıplardır yıllarca aranıp bulunamayan, direniştir çoğu zaman.
Tüm bunlara karşılık Eylül özgürlüktür, bağımsızlıktır yeni başlangıçlara kapılar açmaktır. Savaşlara, ölümlere inat barıştır Eylül.
