Yoldaş düşünceler
Şahin Akçap
Saatler sabahı gösterse de henüz tan yeri ağarmamış, gökyüzündeki yıldızlar kaybolup gitmemişti.
Sabahın ayazına direnmek için boynuma sarıp sarmaladığım uzun atkıyla ağzımı kapatırken ve başım üşümesin diye beremi kulaklarıma kadar indirirken yanımdan gelip geçen okul servisleri, henüz uykudan iyice açılmamış mahmur gözlü çocukları okullarına taşıyordu.
Hem yürüyor, hem düşünüyorum. Ne de güzel söylemiş o bilge:
“Düşünüyorum, öyleyse varım” sözünü. Ne yazık ki bu güzel söz o çok ödüllü sinema yönetmenimizin de dediği gibi bizim hüzünlü yalnız ülkemizde:
“Düşünüyorum, öyleyse vurun!” İçeriğine dönüşmüştü.
En karamsar anlarda insanı aydınlığa çıkaran düşüncedir. Hele düşüncelerinizde umut yemyeşil bir dal gibi filizlenmekten geri durmuyorsa sizi yıkacak hiçbir güç yoktur.
Bazen kanatan ve acıtan keskin dişli dikenli tellere dönüşür düşüncelerimiz. Çoğunlukla çözüme götüremediğimiz zor düşüncelerdir bunlar. Ne zamanki sorunu çözdük işte o zaman o kesici ve sipsivri uçlar yok olup gider.
Her ne kadar çok acı verirse versin düşünmek erdemli ve onurlu insanın en güzel yaşam biçimidir. İçinde karamsarlık olsa da iyimserlik olsa da insanın dünyayı, ülkesini, insanlarını düşünmesi kadar erdemli bir davranış olabilir mi?
Bizde düşünen insan yontusuv(heykeli) düşünceye ne kadar önem verdiğimizin değerlendirilmesi bakımından önemlidir. O yontu nereye konuşlandırılmıştır biliyorsunuz ama ben anımsayamayanlara bir kez daha anımsatmak isterim:
“İstanbul Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesinin bahçesine!”
Buna rağmen düşünen insanların, düşünmeyen insanların inadına sayılarının hızla çoğaldığını söyleyebiliriz.
Yorgun ayaklarım, hiç ama hiç yorulmayan yoldaş düşüncelerimle el ele görev yaptığım okuluma kadar getiriyor beni.
Birazdan tan yeri ağaracak, gökteki yıldızlar tek tek sönecek, beyaz bir gümüş gibi parlayan gökyüzü yeniden atmosferin maviliğine bürünecek. Ve biz güzel günleri ve mutlaka bir gün gelecek güzel günleri düşünmeye devam edeceğiz.
