Kasımpatılar kar beklerken
Şahin Akçap
Toprak üzerinde en çok dal veren, sonbaharın serin rüzgârlarına göğüs geren çiçektir Kasımpatılar.
Yağmur ve ardından soğuyan havalar kar getirdi mi, üzerine beyaz bir tül giydirilmiş gibi renklerini kaybetmeden dururlar. Kadifemsi yaprakları ve orta yerinde sayılmayacak kadar çok yapraklarıyla ve tohumlarıyla bahçelere saçıldığı zaman yok olup gitmezler. Bir başka mevsim dönüşümünde öbek öbek boy verirler.
Tohumu Çin'den, Japonya'dan, Batı dünyasına yayılmıştır.
Japonya kasımpatısı bu çiçek türünün en ünlüsüdür. Adına festivaller düzenlenir ve Çin takviminde Kasımpatı zamanı olarak da doğayı anlamak adına bir süreç yaşanır.
Bizim oralarda Kasımpatı çiçeklerine kadife çiçeği de denir. On Kasımlarda kar altında O büyük insanın anma törenlerine katıldığımızda, kışa gömülen mevsimlerin son çiçeği Kasımpatıyı demetler büstüne konulsun diye götürürdük.
Van Gölünün nazlı kenti Van'ın eski mahallerinde kerpiç ama çok muntazam toprak evlerinin pencerelerinin içi çiçek saksısı konacak kadar büyüktür. Anacığımın küpeli çiçekleri dışarıda lapa lapa kar yağdığında bile tomurcuk verir çiçeğe dururdu. Olur ya kış ortasında bile çiçeklenen o saksıların alnına minik nazar boncukları takılırdı. Ve sardunyaları vardı... Her rengin gülümsediği o çiçekleri gün gelip de Akdeniz ikliminin topraklarında parklarda, bahçelerde sürüyle görünce şaşırmış:
"Demek öyle ha!" Diyerek Antalya dönüşünde gövdesinden dal aldığı zakkum çiçeğini memleketimizde koca bir fıçıyı andıran saksı içinde büyütüp salona açılan bölüm olan antreye (girişe) bir güzel yerleştirerek sözde sardunyalarının rövanşını almıştı.
Babacığımızın elleriyle elediği topraklardan emekle oluşturulan minnacık bahçemizde Kasımpatılar hiç eksik olmazdı. Ya o karanfiller? Şitili anaç yüreklerden alınıp bütün mahallemizi saran kırmızı karanfiller?
Duydum ki dağları kar almış memleketimin... Ağartmış ulu başını Erek ve Süphan...
Eli kulağında... Deprem sonrasının yitik Kasımpatıları kar bekliyor. Havada kar sesi var...
