Sevgililer Gününde Fevzi Levendoğlu'nu anmak
İkram Kali
Bugün 14 Şubat Sevgililer Günü. Kimi çok seviyorsan, kimi yüreğinden söküp atamıyorsan, kimi özlüyorsan, kimi anıyorsan ve arıyorsan o dur sevgili. Bu anlamda hepimizin sevgilisi, sevgilileri var.
14 Şubat’ın benim için başka bir anlamı daha var.
2011’de Van’da deprem olmuştu. Herkes birbirne destek oluyor, sarılıyor, yardım etmeye çalışıyordu. İnsanlığın, adamlığın, dostluğun, vefanın, mertliğin gerçek yüzünü gösterdiği ve sınavdan geçtiği çetin günlerdi o günler.
Ona “Durma gel, sen orda kalamasın” demişlerdi. Davetleri kıramamış, yüreğini sevdalı olduğu yıkık memleketine bırakarak gözyaşları içinde bizim ellerden ayrılmıştı. Gittiği Bursa, Aydın, İzmir’de bulunan akrabaları onu el üstünde tutarak saygıda, sevgide kusur etmemişlerdi. Misafir olduğu evlere hoş sohbetiyle, kibarlığı ve güzelliği yanında Van kokusu taşımıştı. Ama aklı fikri, gözü, gönlü hep Van’daydı. Ailesine, çocuklarına “ Buralarda ölmek istemiyorum beni Van’a götürün” diyerek ısrar ediyordu.
Bu arada Van ile iletişimini hiç kesmedi.
Cep telefonunu bunun için çok seviyordu. Diyordu ki ” Şu küçük alet sayesinde bütün sevdiklerime, dostlarıma istediğim anda ulaşıyorum. Bunun sayesinde özlem giderebiliyorum. Nefes alıyorum, hayata bağlanıyorum. İcat edenden Allah razı olsun”
Depremin acılarının, hasarının daha yeni olduğu günlerdi. Telefon çaldı. Aydın’dan arıyordu. “ Van’da durum nasıl? Herkes iyi mi? “ diye sordu. Eşe dosta selam söyledi. Titrek sesiyle “ Van’ı çok özlüyorum, Van, dostlarım burnumda tütüyor ” dedi.
Özleme fazla dayanamadı. Şubat 2012’de İzmir’den atladı uçağa Van’a uçtu. Hava muhalefeti nedeniyle uçak Van, Erzurum, Trabzon derken İzmir’e geri döndü. İlk vuslat denemesi başarısız oldu.
Vazgeçmedi.
Uçağa bir kez daha atladı. Bu kez Van’a geldi. Van’ına ulaşmış, kendince muhacirlik bitmişti. Hüzün, sevinç arası karmaşık duygular içindeydi. Kısa bir süre sonra yıkılan, harp olan Van’da gördüğü tabloya dayanamayarak yorgun kalbi kriz geçirdi. Hastaneye kaldırıldı. Arkadaşlarımızla hastanede yoğun bakımda yatarken yanına gittik. Pamuk dede gibi yatıyordu. Dedim ki, “ Erek dağı ne karlar gördü. Sen bunu da atlatırsın.” Anlamadı, sadece güldü. Sonradan oğlu Fuat’a ne söylediğimi sormuş. O da söylediklerimi aktarmış. Beni hasta halimle güldürdü diyerek mutlu olmuştu.
14 Şubat 2012 Sevgililer Günü Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin yoğun bakımında, doğduğu topraklarda aramızdan ayrılarak ebedi sevgilisine kavuştu. Üzerine türküler, maniler, hikâyeler yazdığı Van’da hayata gözlerini yumarak son arzusu gerçekleşmişti. Neticede o’na Van’da ölmek yakışırdı, o da olmuştu.
Öldükten sonra beni anarsınız diyordu.
Evet, seni anıyoruz.
Koca efsane.
Sen bizim dostumuz,abimiz, arkadaşımızdın.
Van kültüründe biricik değerdin.
Arrdında hoş seda bırakan, yokluğu her daim hissedilen, Van’ın güzel insanı Fevzi Levendoğlu ağabeyimizi ölümünün 2.yılında saygıyla, rahmetle anıyorum. Ruhu şad olsun.
