Dün ve bugün bayramlar...
Hikmet Aksoy
Bir ulusal bayramı daha heyecansız/yalın/göstermelik törenlerle kutlamış olmanın üzüntüsünü yaşadım. Oysa, eskiden bayramlar halkın içinden doğan heyecanlarla bir gün önceden başlar, davullar, zurnalar, kemençeler, tulumlar çalınır, bir büyük ulusal heyecan tüm yurtta yaşanırdı.
Horonlar oynanır, halaylar çekilirdi.
Kılıç kalkan ekibi sahne alır, gösterileri alkış tufanıyla karşılanırdı.
Halk büyük coşkularla bayram günü ve gecesi yaşardı.
Esnaf bayram heyecanıyla dükkanının/mağazasının bulunduğu sokağı süsler, caddelere taklar kurardı.
Mazide bayram günleri ne güzeldi.
Peki, ne oldu da, böyle heyecansız bayram günlerini kutlar olduk?
***
Bayramlar, ulusların geçmişte yaşadıkları mutlulukların tekrarlandığı, birlik/beraberlik heyecanının katlanarak tekrar soluklandığı günler olarak bilinir.
Bu bilinç ne denli ulusal heyecan olarak duyumsayıp yaşanırsa, işte o zaman bayramların anlam ve önemine yakışır/yaraşır günler olur.
Bugün böyle bir heyecan yaşanmıyorsa bir nedeni vardır elbet.
***
Bayram kutlamalarına ilişkin yönetmeliklerin yeniden gözden geçirilip düzenlenmesi gerektiği kanısındayız. Bugün, yalın/heyecansız bayram havaları yaşıyorsak bunun nedeni yönetmelik gereği düzenlenen programların bunda payı olduğunu söyleyebiliriz.
Bayramları yaratan halkın, sivil toplum örgütlerinin programa dahil edilmemesi, törene çağrılmaması bugünün heyecansız yaşanmasına neden oluyor.
Kutlamalar -ama ulusal, ama yerel olsun- hiç bir zaman önemsenmeyen bir havaya taşınmamalı...
Böyle yapılırsa yeni kuşaklar ulusal heyecandan yoksun yetişir.
Ulus bireyleri arasındaki birlik/beraberlik ve yurt sevgisi zedelenir, zamanla yok olur.
***
Bayramları eskiden olduğu gibi ulusal bir heyecanla, bir bütünlük içinde kutlama zorundayız. Bunun için, 12 Eylül darbesiyle yürürlüğe konulan bayram kutlama yönetmenliğinin yenilenerek halkın bayramlara katılımı mutlaka sağlanmalı...
Ayrıca, ulusal ve yerel bayramların kutlanmasını belediyelerin sahiplenmesi de unutulmamalı.
Yoksa bu gidişle bayram günleri giderek monotonlaşacak, önemsenmeyecek ve sonunda unutulacak...
