Anneler vardır

Çarşılarda bir şey

 Biz pek aramazdık çocuklar olmasaydı

Kasaplarda manavlarda bazı yorgun kadınlar

 Hep de tenha saatleri seçerler

 Sonra yavaş bir sesle

 Çocuk için:hasta kaç gündür yemiyor

 Biraz et biraz meyve isterler

 Sevdiği bir reçeli gün aşırı yalnız ona

 Kaşıklarla beraber büyük bir üzüntü

 Uykularda bile bitiyorsa

 Yağların şekerlerin çayların

Annelere düşündürdüğü

 İnsanlara,tezgahlara,kağıtlara kolaydı

 Biz bu kadar eğilmezdik çocuklar olmasaydı

BEHÇET NECATİGİL

1,2,3,4,5 veee 6,7,8,9,ooon..

Belki de duyup duyabileceğiniz en güzel ritimle bir ninni tadında sayıyor hastam.Tartıldıkdan sonra, 4 aylık kızının kullandığı ateli takmaya çalışırken.Normal konuşma tonundan çok uzak,tepeden tırnağa şefkat ve sevgi yüklü bir sesle.

"Annelik işte tam da bu" diyorum içimden.Annelik,olabileceğimiz en iyi insan olduğumuz haldir tam olarak…

Çocuklarım var benim de..Yoğun çalışma temposu içinde kendimden vazgeçip onlardan vazgeçmeden yaşadığım..Hem doktor hem anne olunca,başınızı çevirdiğiniz her yerde anneleri görür,sayısız kadın öyküsüne tanıklık edersiniz.Zihninize kazınan anneler olur:Çocuk anneler mesela.15 yaş 9 aylıkken  doğum yapan küçük kız,seni unutmak mümkün mü? Sen korkudan ağlarken,ağlayan bir gebem mi,yoksa kızım mı,ayırt edememiştim.O ağladıkça "Ah be küçüğüm,sana evlilik mi yakışır,evcilik mi?" deyip sarılasım geldi o gün. Şimdi hem kendisi,hem bebeği çoktan büyümüştür.

Ateşli çocuğun annesi..Seni nerede görsem tanırım.Kolay mı sabaha kadar hasta çocuğun başını beklemek? Çocuklar bir hasta olur ,anneler bin. İyi bilirim bunu.

Bir de engelli anneleri var unutulmayan .Bu dünyada siz varken başka süper kahramana ihtiyaç var mı?

Eğer yoksul bir muhitte hekimseniz,yoklukla imtihan olan anneler kazınır hafızanıza .İlaç parasını,okul kıyafetini denkleştirmeye çalışır.Etten çoktan vazgeçmiştir de,meyveyi sütü düşünür..

Evladını kaybeden anneler vardır,bütün hastalıklarının miladı, evladını kaybettiği gün olan anneler.Onların derdine bilinen hiçbir tıbbi yöntemle çare bulamaz,iyileştiremezsiniz.Yaraları kanar dururken,verdiğiniz ilaçların şifasına siz bile inanmazsınız.

Evlatlık büyüten anneler vardır.Bir evladın özlemini çeken veya bir evlada kol kanat germek için,evlat edindiğini canı bilen,canına can katan anneler.

Yitirdiğimiz anneler vardır.Gözümün önünde herşeye rağmen kaybedilen,keşke yapılacak bir şey olsaydı dediğim,geride kalanları yasa boğan…

Alzheimer olduğu için evlatlarını tanımayan,yabancılayan,bakıma muhtaç,evlatlarının çocuğu gibi olmuş,artık rolleri değişmiş annneler..

Bazen de yalnızlığa terkedilmiş,muayeneye geldiğinde bizleri evladı yerine koyup sarılan anneler.

Bahçesinde yetiştirdiği,ama uzaktaki evladına yediremediği meyveyi sebzeyi bize tattırıp teselli olan anneler..

Kimi babasız büyütür çocuğunu,yetimlik nedir bilmesin,hmesin diye  canını dişine katarak.Kimi anne binbir zorlukla.Ama her yerde,her şartta sevgiyle büyütür evladını.

Çalışan anne zamanla yarışır,çocukları hiçbir şeyden mahrum kalmasın diye.Başka bir evde ,başka bir anne gizli gizli yüreklendirir kızını;babasına rağmen okusun,eli ekmek tutsun diye.

Bir de benim annem var;tüm bu annelerin yaşantısındaki gizemi,acıyı kendine dert edinecek duyarlılığa sahip,sonsuz bir merhamet sahibi,asil yürekli,zeka,akıl ve hoşgörüden fazlasıyla nasibini almış,fedakar,hayran olunası..

Demem o ki,annelik her koşulda mücadele ve emek demek"Anne sevgisi" deriz ya. Paha biçilemez.Sevmeyi asıl anne olunca öğrenirsiniz.Annelik;zamandan,kariyerden,paradan gönüllü vazgeçtiğim ve en çok değer verdiğim işim.Annelik, tüm kadınlar gibi benim de en güzel halim.Ben kimi zaman doktor,kimi zaman evlat,kimi zaman eş;ama her zaman anneyim.

Biz kadınlar anne olmadık mı yarım falan değiliz tabi ama anne olunca daha fedakar,hatta en fedakar,en hoşgörülü,en sevgi dolu,en içten,en en en her şeyiz.

Çocuk annelerin olmadığı,çaresiz annelerin olmadığı,yokluktan yoksulluktan,hastalıktan arınmış bir dünya dileğiyle, günümüz kutlu olsun.