BEN BİR ÖĞRETMENİM
SULTAN SERDAR DOKSÖZ
Hüzün ile dolu olsa da yüreğim
Sınıfıma neşe ile girerim.
İşte bu sebepten
Hüzünlerim bile yeşildir benim.
Ben bir gözyaşıyım
Ne zaman Ayşe’nin hikayesini dinlesem
Gözlerim dolar, yüreğim kan ağlar.
Ellerim, küçük kalplere umut aşılar.
Ben parlayan bir yaz güneşiyim
En zifirilere ışığım ile girerim.
Cehlin üzerine güneş gibi doğar,
Ülkemi güllük gülistanlık bir bahçeye çeviririm.
Ben şair bir anneyim.
Bütün çocukların bir şiiri olmalı, derim.
Sevgiden yana ne varsa yaşamalı
Şiir ile en doruklara çıkmalı.
Ve bütün çocukların şiir gibi olmalı bakışları.
YALNIZLIK
CENGİZ SUBAŞI
Kayboluyor gözlerine değen
Uçsuz bucaksız derya sanırsın bir umuta kapılırsın
Ne yol bilen var adres soracak
Ne dil bilen var derdin dinleyecek şaşırırsın
Bir yanı aydınlık nurii
Işıl ışıl güneş, ne yana baksam çiçek bahçesi rengi yeşil
Baharı gösteren hasreti
Tabiatına tereddütsüz dahil olmaktı maksat
Dalından meyve, derenden su içmek ti bazı
Bilinmedik yolları keşfetmenin hazzı
En ulaşılmaz vadinde soluk almanın tadı
Huzur Veren cinsten yani aydınlık
Bir yanı karanlık zifiri
Sisler kaplamış dört bir yanını gizemli rengi gri
Sonbaharı gösteren kasveti
Dökmüş yaprağını kol geziyor yalnızlık
Zamanın kaybolan saati
Görünümsüz ışığa hasret, toprak suya
Geçer mi bir bakış ‘la özlemi
Ürperten cinsten yani karanlık
Hangi yana gitsem bulunmaz aydınlık
Kayboluyor gözlerine değen yalnızlık.
DÜŞ
YUNUS ADAR
Hüzünlü mavi bir gecedir düşüm.
Ne sesteyim ne de sessizlikte.
Bir müziğin en huzurlu ezgisini,
Bir şiirin en umutlu mısrasını beklemekteyim.
Sendeyim, seni dinlemekteyim.
Yüzüne yıldızlar,
Sesine notalar düşlemekteyim.
Sesini, göğün yüzüne sermekteyim.
Ah,
Ama bir bilsen neler çekmekteyim.
Gündüzlerde geceleri,
Gecelerde seni beklemekteyim.
KAYIPLARLA SINANIŞIMIZ
ESMA GÜLAÇAR
Alışık olduğumuz rutin işleyişe kimi zaman öylesine kaptırırız ki kendimizi gafilane faniyi beka zannederiz taki fanilik damgasını sevdiklerimizin üzerinde görünceye kadar. İmtihan yurdunda yaşamın meşgalesi hakikatlerin üzerini örtmeye iter bizleri kimi zaman. Böylece hiç karşılaşmayacağımızı sandığımız hakikatlerle baş başa kaldığımız da bunu kabullenebilmek hiç de kolay olmaz.
Farkına varmamız gereken en önemli gerçek şu ki hayat boyu sürekli kayıplarla sınanacağız. Bu dünyanın bir nevi fanilik damgasıdır. Kayıplar her zaman en büyük kayıplar yani sevdiğimiz insanların ölümü şeklinde gerçekleşmez. Sevginin, güvenin itibarın, dostluğun, malın ya da kaybetmekten korktuğunuz her şeyin kaybı şeklinde olabilir. Çoğu zaman kayıpları zamanın iyileştirici etkisiyle sindirir, kendi hayatımızın akışını sağlıklı bir şekilde devam ettiririz. Bu iyileşme süreci kaybettiklerimize olan bağlılığın patolojik dozu ile değişiklik gösterir. Kaybettiklerimiz sevdiğimiz insanlar ise onları ebediyen kaybetmediğimiz gerçeğini, tekrardan kavuşma ihtimalinin varlığını içselleştirmek, kaybedilenlerin metalardan ibaret olması durumunda ise onlara olan bağlılığın anlamsız ve değersiz olduğu gerçeğini özümsemek yaşanan kayıpların ardından oluşan travmanın büyüklüğünü azaltacaktır.
Kayıpların ardı sıra gelerek insanı en çok yıpratan duygu hiç şüphesiz ki pişmanlıktır. Bu yüzden sevdiklerimizin kıymetini bilerek geçireceğimiz bir ömür kayıplarımızı daha az travmatik hale getirecek ve bizi vicdan azabına karşı koruyacaktır. Dünyanın ve dünyalıkların üzerindeki fanilik damgasını görebilmek kadar doğru bir kader inancına sahip olmak da insanı zorluklara karşı zırh gibi koruyan bir unsurdur. Kişinin sahip olduğu tevekkül ve sabır kapasitesi genişledikçe onun zorluklar karşısında olumsuz etkilenme oranı da o ölçüde düşecektir. Kaybetme korkusunu en düşük düzeye indirecek, kaybettikleri için pişmanlık ve uzun süreli hüzün yaşamamaya başlayacaktır. Kaybetme korkusundan kendini azad edebilen insan hayatını dönüştürmüş olduğu o büyük azabı ortadan kaldıracaktır. Ve o zaman tevekkülün muhteşem rahatlığını tüm zerrelerinde hissetmeye başlayacaktır. İnsanların zorluklar karşısındaki acizlik ve sabırsızlıklarına acımaya başlayacaktır.
Her an bir imtihan yurdunda olmanın gerektirdiği biçimde kayıplarla sınanabileceğini bilen biri kaybetmekten korktuklarının istikametini değiştirmeye başlayacaktır. Bu defa korktuğu şeyler çok daha farklı ve çok değerli olmaya başlayacaktır. Mesela kalp kırmaktan, kul hakkına girmekten insana ve insanlığa zulmetmekten, vicdan azabı çekmekten, adil olamamaktan, dürüst kalamamaktan kısacası Allah 'ın sevdiği bir kul olamamaktan korkmaya başlayacaktır. Asıl kaybetmekten korktuğu şey Mutlak hüküm sahibi olan Allah 'ın nazarındaki güzel konumu olunca diğer bütün herşeye karşı olan bağımlılığından kurtulmuş olacaktır. Nefsinin değil istikametinin gösterdiği biçimde bir sevgi bağı oluşturacak, en çok zikredeceği, en çok bağlanacağı şey dünyalık olduğunda onunla bir şekilde imtihan olabileceğini görebilecektir. Bu yüzden her şeye hissesi kadar mana yüklemeye ve hissesi kadar bağlanmaya başlayacaktır. İşte o zaman gerçek özgürlüğü iliklerine kadar hissetmeye başlar insan. Artık tüm basit ve değersiz korkularından, kaygılarından, şüphelerinden, kafa karışıklığından, kalbini tekrar tekrar yıpratarak bir hurdaya çeviren hayal kırıklıklarından kurtulmuştur çünkü.
Hayatımızın merkezine koyduğumuz, birçoğu birer yanılsamadan ibaret olan metalarımızın prangalarından kurtulabilmemiz ümidiyle...
O ESKİ ÖĞRETMENLERİMİZE
ÜMİT KAYAÇELEBİ
Yaşayan ve rahmete giden tüm öğretmenlerimize.
O eski öğretmenleri analım dedim
Bir vefa borcu hatırlayalım dedim
Bu bahaneyle de bir şiir yazlım dedim
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
**
Birinci sınıf öğretmenim Mahmure Uzel
İlk Öğretim Müfettişiydi eşi Dursun Uzel
Lise Müdür yardımcısıydı Bahattin Özel
O eski öğretmenleri yâd ettik bu gün.
**
Lakabı <Şişkoydu> Mevlüt Okayer’in
Tokadını tatmıştım Kasım Toker’in
Branşı matematikti Turgut Altaylının
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
**
Sinirli bir müdürdü Refik Şaşıhüseyinoğlu
Tabiat hocamızdı Nazif Bayramoğlu
Zata mahsus bıyıklıydı Doğan Koyunoğlu
O eski öğretmenleri yâd ettik bu gün.
**
Cumhuriyet İlkokulu Müdürü Sabri Çeşme
Ticaret Lisesi Müdürü Güngör Töre
Sağlık afiyet dileyelim Erdal Ülger’e
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
**
Servet Aydınoğlu’na biz Dadaş derdik
Fevzi Levendoğlunu da çok severdik
Sabahattin Akdemir’e derdik
O eski öğretmenleri yâd ettik bu gün.
**
Atatürk İlkokulu Müdürü Kerim Tuncer
Necmettin Yazıcı’dan herkes bahseder
Tarık Erdem’i herkes hayırla yâd eder
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
**
İbrahim Aydınoğl’nu hiç unutmadık
Yaşar ve Recep Meriçi de hatırladık
Ziya ve Necati Kayaçelebiyi de andık
O eski öğretmenleri yâd ettik bu gün.
**
Zeynel Deligöz bizim Fizik Hocamızdı
Zekai Dağtekin ticaret dersi hocamızdı
Kurban Aktimur da İngilizce hocamızdı
O eski öğretmenleri yâd ettik bu gün.
**
Mehmet Gündüz ve Turgur Ertanı analım
Mevlüt koç ve Tevfik Bingölü de hatırlayalım
Cevdet Attila ve Durdu Yıldızı da unutmayalım
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
**
Öğretmenler gününde öğretmenlerimizi andık
Hepsini değil bir kısmını şiire aldık
Ebedi aleme göçenleri de rahmetle andık
O eski öğretmenleri yad ettik bu gün.
Rahmetle ve hürmetle andık bu gün
TAMARA, YAĞMUR VE SEN
LOKMAN TEKİN
Nisandı… kızıl bir akşamüstüydü. Ağustos’un en nazlı yüreğiyle halaya durmuştu Van. Nazlıydı, narindi… Oysa maviye kapalıydı evrenin kocaman yüreği. Halaya durmuştu gökyüzü. Erek Dağı’nın en sıcak görüntüsüydü sanki Edremit Yakamozlar’ı. Oysa yıldızlar, bir bir sönüyordu. Sen sönüyordun.
Bütün kapılar karanlığa açıldı ardına kadar. Ve bütün ışıkları da söndü Van’ın. Önce Hacıbekir’in sokaklarından geçip, çıplak ayaklı çocuklara sordum seni. Her zamanki gibi kırık taşlarla “arabacılık” oynuyordu çocuklar. Uzakta kaldım bir süre. Sonra bütün çocuklar halaya durdu.
Hani çocuklar sevdaya durmuştu! İkimizin yeri bomboştu. Bu yüzden garipti şimdi sevdaları çocukların. Seni sordu Gülbahar; inan sözlerim de bomboştu. Ayşe ile işlediğiniz mendil de, Dilan’ın elinden düştü. İlk kez, evet ilk kez sokaklar, sanki demir parmaklı bir hücre olmuştu.
Uzaktım, hem sana, hem de mavinin en sıcak yüreğine. Halaydaki çocukların arasından hızlıca uzaklaşıverdim, belki hiçliğin Nietszche “Sürüsü”ne. Upuzun sokaklarda nasıl koşmak istediysem seninle, öylece koştum. Düşünsene, Hacıbekir’in bütün kalabalığı sanki birden kaybolmuştu. Hangi yöne baksam, hangi dağa tırmansam? Hangi uçurumun kıyısında kollarımı açsam? Oy rüzgarın nazlı gülüşü! Seni kimlere sorsam?
Bütün insanlar kaybolmuştu. Ne omuzum kimseye çarpıyordu, ne de üç tekerlekli bisiklet sahipleri, onlara yol vermem için ıslık çalıyordu. Hey fırtına saçlım, şimdi Artos yalnız kaldı. Usulca eğdi başını ve dizlerimin üstüne akıttı gözyaşlarını. Saçlarını okşadım, okşadım. Ve …… ben de ağladım.
Çölemerikten haberler geliyor ardı ardına. Benimse Balaban’da kaldı bir yanım. Bir yanım Süphan’ın kıyısında. Şimdi Cumhuriyet Caddesi’nin yol ayırımındayım. Sana mendil satan Küçük Zeyno çıkıveriyor karşıma, aynı sokağın başında. Mendil uzatmadan seni soruyor. Başımı ufuğa kaldırıp, “yayla kokulu” türküyü mırıldandığımda, Zeyno kendi selpağını açıyor. Hem kendisinin, hem benim, hem de ufuğun gözyaşlarını nazlıca siliyor.
Gelmedin… “Birazdan” dedim Rıza’ya, gelmedin yine. Bu kez benden söylememi istiyor H. Heci’nin şarkılarını. Boğazıma baldıran kokusu siniyor sanki. Hiç olmadığı kadar büyük bir özlemle bakıyorum dört bir yanıma. Ve usulca seyiriyorum Zeyno’nun ve Rıza’nın yanından.
Senin çiğköfte satın aldığın yerden geçiyorum şimdi. Bir süre duruşunu düşlüyorum. Ve senin ilk el sallayışını hatırlıyorum, gülerken. Hey rüzgarın nazlı duruşu! Nasıl da dalgalıydı saçların. Şimdi aynı yerden yine sallıyorsun ellerini. Yine saçıyorsun dost gülüşlerini. Ben gökyüzünün mavisinde seni arıyorken, Deli Nazif’in omuzuma dokunuşuyla, önce irkiliyorum, sonra hiç olmadığı kadar sıkıca sarılıyorum Deli Nazif’e. “Gökyüzü ağlıyor!...” Annelerin kutsal yüreği gibi, gökyüzünün de yüreği yanıyor. Yağmur üşüyor, kar üşüyor, boran üşüyor. Üşüme, bir ısırgan otu gibi bütün evreni kuşatıyor. Hey Tamara gülüşlüm! Şimdi bütün evren üşüyor. Avuçlarını üfleyen bir çocuk gibi, Erek Dağı da yumulmuş, avuçlarını üflüyor.
Güneş bir başka doğacak sanki. Sanki kalabalık grupların içinden çıkıp geleceksin bir gün. Olur ya, dünyanın en güzel çiçeklerini, Zagros’un minnacık gülüşlerinden koparıp getirdim ve Vandaki bütün seyyar satıcılarına dağıttım. Florya Çiçekçilik’in camekanında şimdi en sevdiğin çiçekler duruyor. Sanki bir gün yeniden saçacaksın dost gülüşlerini.
Kapalı Çarşı’nın girişindeki tatlıcı da seni soruyor mavilik. Bütün kasetçilerde senin sevdiğin şarkılar söyleniyor. Rus Pazarı’nın girişine takılıyor bakışlarım. Senin en sevdiğin giysilerini giyen birini görünce, Kapalı Çarşı’nın merdivenlerinden yuvarlanıyorum sanki. Sallanıyorum ve birine çarpıyor omuzum. Bir süre bakışıyoruz. Sonra sana sarılmanın özlemiyle, sarılmak istiyorum o birine. Oysa alnımı üşüten soğuk bir rüzgar esiyor birden. Hafifçe gülümsüyorum. Yada gülümsüyor gibi yapıyorum ve usulca uzaklaşıyorum yüreğinden.
Şimdi titreyerek üşüyorum. Oysa hiç üşümezdim İskele’nin dar geçitlerinde. Dişlerim birbirine çarpıyorken, kebapçı Hasan Dayı’nın lokantasına girişinde buluyorum kendimi. Her zamanki yemeği istiyorum afacan Mülayim’den. “Suyu bol olsun” diyemiyorum toprak bakışlım. Mülayim gelmeden hızla uzaklaşıyorum İskele’nin mavi şafağından.
Yörem’de en sevdiğin şarkıyı söyletiyorum Zozan’a Sonra Yol Kafe’nin ahşap sehpasına kuruyorum satranç takımını. Ah sanki “uğurlama” beni uğurluyor sessiz sokakların çığılıksız köşelerine. Gülistan oluyorsun masum çocuk bahçelerinde. Ey Ayazlar şarkım, ey yağmurun minik yüreği” mavinin neresinde saklısın sen?
Nisandı… Şemdinli’den ters lale getirecektim sana. Biraz da kaçak tütün. Yine ilkbahar geliyor. Bebleşin’deki kamyonların hepsi ters lale taşıyor. Van sokaklarına. Önce Hacıbekir’deki çocuklar dağıtacak maviye. Sonra Zeyno ile Rıza, en güzel giysilerini giyinip, Tamara’nın saçlarına takacak, dünyanın en güzel öpücüğünü. Maviler fışkıracak Artostan. Ve ilhamını Süphan’ın yüreğinden aldığımız bir masal söyleyeceğiz seninle, Berçelan gecelerinde. Mavi hep gülecek. Ağlarken de gülecek.
